Boy verdi...

Antik Kent 

mutlu günlerimizdi... 
deniz tuzu, dövme gül 
yanık tarçın gibiydik 
rüzgarın saçlarımızı taradığı yamaçlarda 
ikimizden bir bayrak 
dalgalanırdı 
birbirine bakan 
tarihin ve otların 
arasında 
adı yoktu yaşadığımız şeyin 
bir boşluk bile değildi bu
onca boşluğun içinde 
yontulmamış birkaç harf 
taşlar kadar tarihe kefil 
günler gibi düşünülmeden akıp giden 
otların gölgesindeki gece kadar derin 
ay ışığıydı her şeyi sessizce bütünleyen 

bir dönüş biletiyle kırıldı gece 
kırıldı mevsim 
kalakaldık 
birbirine bakan sunaklarda 
zehiri giz olan otlar boyverdi 
kırık heykel parçaları dağılmış ten 
zaman tarihe geri çekildi 
kalıntıları ne kadar ipucuysa bir antik kentin 
o kadar biliyoruz nedenlerini ve sonuçlarını 
ayrılınca adını aşk koyduğumuz o şeyin.

Murathan Mungan
* Antik Kent


Afrodisyas, Karacasu - Aydın
Türkiye, Mart 2011
Bir gün daha geçti... Yaslı baharlarla... Antik çağdan... Orada bir ağaçtır... Zannederim... 
Biz ki nice sunaklardan, tuzaklardan... Hep böyle midir?.. Bir sembolden ibaret... Gölgelerle...