Olumun Ogretti

Size de olur mu bilmem; her ölümün ardından yaşamın peşine düşerim ben...
Yakın bir dostu toprağa verir vermez, kabrinin çiçekleri kurumadan daha, ihmal edilmiş kapıları çalar, özlenip gidilmemiş adresleri ararım; eski dostlukların tozunu alır, cam gibi parlatırım. İşi gücü boşlar, gecikmiş hal hatır sormaların, dar günde omuz omuza durmaların kapısını aralarım. Hele erken ölüm... Hele erken ölümler... Tuhaftır, yitirilmiş ortak dostların ardından 'sesini duymak istedim' telefonları gelir eş dosttan da... 'hadi kaçı p bir şeyler içelim' davetleri, 'sana geçen gün haksızlık ettim' itiraflarına dönüşür; gecikmiş günah çıkarmalar, samimi özeleştiriler, sıcak dokunuşlar getirir ardı sıra... Anlarım ki herkes benim gibi paniktedir. Bir musalla taşının soğukluğuyla ürperir yalnız kalpler ve ısınmak için hayırsız sevdalara koşulur, gündelik telaşta kırı p döktüklerini tamire çıkarır insanoğlu... Ölüm, yaşamı öğretir bize; döverek sevmeyi belleten hoyrat bir anne gibi, sevgi doğurur ecelinden...

Joe Black filmi, 65. yaş gününün arifesinde kendi ölümüyle tanışan zengin bir iş adamının öyküsünü anlatıyor. Ölüm önce derinlerden yankılanan tok bir ses olarak, sonra da yakışıklı bir genç adamın bedenine girerek çıkı p geliyor ve işadamına sayılı günü kaldığını söylüyor. Adam son günlerini eceliyle bir arada geçiriyor. Giderayak asılıyor hayatın daha önce asılmadığı iplerine. İş yemeklerinin yerini aile sofraları alıyor, dostunu düşmanını daha iyi tanıyor. Bu arada 'ecel', 'iş için' geldiği evde 'hayat'ı ve 'sevgi'yi tanıyor, o da neredeyse 'iş'ini unutup aşkın peşine düşüyor. Ecel bir ölüye hayat verirken, hayat ölümü bile dize getiriyor.

Barış Manço' nun ardından yıllardır birbirini görmemiş hatta sevmemiş barış severlerin nasıl kenetlenip, hızla kirlenen dünyaya temiz hava saçan, tek tük kalmış birkaç çınara sımsıkı sarıldıklarını görünce ölümün yine hepimize hayat taşıdığını fark ettim. Ecel Joe Black filmindeki gibi küçük oyunlar oynuyor bize... Barış'a son demecinde 'İNSAN YAPTIKLARIYLA YAŞAR' dedirtiyor. Ve bizler ölümde bir kez daha anlıyoruz ki, ecele karşı tek direniş noktamız hayata sarılmaktır. Bir musalla taşının ne kadar soğuk olduğunu görünce anlıyoruz, bunca hırsın, onca itişmenin saçmalığını... Ölüm, anlamsızlığıyla hayatı anlamlandırıyor.

Can DÜNDAR
08.02.1999 - SABAH

-----------

'Sakız Hanım ile Mahur Bey' ve Barış Manço, fiyonk14.deviantart.com/art/O-…







:



  ucmorlale.deviantart.com/journ…